Güzel Saçlı Çocuk

Hakkınızı helal ediyor musunuz diye sordu duanı eden hoca,duraksamadan “helal olsun” dedik 3 kere peki sen helal ettin mi bize hakkını,affedebilir misin bizi arkadaşım?

2013’te geldiğin fakülteden 2019’da mezun olacaktın,şifa olacaktın,hayat verecektin,can kurtaracaktın;olmadı.2016’nın bahar ayları senin hayallerine engel oldu,2017’nin 16 Mayıs’ı seni sevdiklerinden aldı;bize de çok büyük ders oldu.3 senelik eğitim hayatımızda toplasan 5 defa konuşmamış olmamıza çok kızıyorum,cenazen yıkanırken girdiğimiz bahçeden “sizi görmüyor o,sizi görseydi kalkardı,kibar çocuktu o” feryatları yükselince kendimden utandım bir kez daha.En son proje sunumumuz öncesinde konuşmuştuk seninle,sen o güzel saçlarınla oynuyordun konuşurken;aklımda da hep öyle kalacaksın.

Lösemileri işlerken en kötü tipinin M3 olduğu kazınmıştı sadece aklıma;halsizlik,yorgunluk ve ateş nedeniyle gidip lösemi tanısı koyulacağını kimse tahmin edemezdi elbette.Sen hastayken ben de kötüydüm,dış dünyayla bağlantılarımı koparmış gibi bir şeydim.Söylememiş arkadaşlarım bana,sonra başkasından duymasın diye söylediklerinde yol boyu ağladığımızı hatırlıyorum;dünyada ne dertler var ben neyi dert ediniyorum dedim kendi kendime.Gittin,yakındaki bir hastaneye gittin önce;gelmek istedim sonra dedim ki “belki onu o halde görmemizi istemez”.Yanlış yaptım.Sen geldin,o kötü hastalığa meydan okuyarak okula gelip sınavlarına girdin,”doktor” olmak için;sen geldin ama ben yine gelemedim,üzüldüm,donakaldım.Yanlış yaptım.Haberlerini aldık,hep başkasından duyduk,bir kez olsun arayıp nasılsın demedik.Kendi kendimize üzüldük,senin üzüntünü düşünemedik;bencillik yaptık,bahaneler ürettik.İlik nakli oldun; iliğin kan üretmeye de başlamış dediler,aldığın ilaçların bağışıklık sistemini baskılamasıyla kaptığın o lanet enfeksiyon sonun oldu.Hamburger yemiş dediler,artık konuşabiliyormuş dediler,evine dönmüş dediler,gelecek sene dönecekmiş dediler;mutlu olduk.Sonra Cuma akşamı bi haber geldi,”entübe etmişler,yoğun bakımdaymış,durumu kritikmiş.”Ağladık,çok ağladık;döneceğine o kadar inanıyordun ki,döneceğine o kadar inanmıştık ki,çok ağladık.Salı günü o telefonu elime almaz olsaydım,”Kardeşim başımız sağolsun” yazıyodu ekranda.

Hastayken yanında olamadık,seni yalnız bıraktık;cenazene akın olduk.

Halan “baharım” dedi,annen “damatlık giyecekti,kefen değil” dedi,babannen “götürmeyin” dedi,kardeşin tabutunun başına geçti derin derin baktı,baban mezarının başına çöktü toprağını okşadı.

Sabah uyandığımda “öldü” diyorum,gün içinde inanamıyorum,akşam çöküyo  daralıyorum.O kadar ağırım ki,her nefesimde göğsüme batan o acıdan kurtulamıyorum.Benim sensiz bi hayatım vardı,bana bile bu kadar ağırlık yüklediyse gidişin Allah geride bıraktıklarına sabır versin,onlara dayanma gücü versin.

Mekanın cennet olsun güzel saçlı çocuk,nur içinde yat;hakkını helal et,bizi affet.