Hayat

Hayat..

Hepimizin sınavları,acıları,sevinçleri,gözyaşları,gülüşleri  oluyor..Önemli olan yaşadıklarından ders alabilmek,ders çıkarmak için çabalamak değil ama yaşarken öğrenmek.Mutluyken mutlu olmayı,üzgünken en dibe vurmayı bilmek gerekiyor bazen çünkü ışıklar ancak o zaman yeniden yanıyo,insan olarak yaptığımız en büyük yanlışlardan biri hayatın bütünlüğünde kaybolup andan uzaklaşmak.Anı yaşamayı bilmiyoruz biz.Mutluysak bi eksik arıyoruz,”çok güldüm bugün ağlamasam” diye içten içe söylenmemiz de bunun açık bir örneği..Üzgünken zaten Allah yardım etsin,sonsuza dek ağlayacakmışız gibi geliyor sanki daha önce hiç mutlu olmamışçasına..Öfkeliyken gözümüz hiçbir şeyi görmüyor,vurup kırıp döküyoruz;sonra farkına vardığımızda yaşanmışı onarmaya çalışıyoruz ama nafile..Biz şükretmeyi de bilmiyoruz;sağlığımıza,varlıklarımıza,rızkımıza,dünümüze ve bugünümüze.Dua etmeyi de bilmiyoruz,Allah’a sığınmak yerine isyana başvuruyoruz.Dara düştüğümüzde Allah’a sığınıyoruz.Onun bunun açığını kollamak yerine,o ne giymiş bu ne demiş diye konuşmak yerine benim hatalarım neler,ben nasıl bir insanım diye bir an olsun düşünmüyoruz;yanlışı ya tamamen kendimizde ya da tamamen bir başkasında buluyoruz.Çoğumuz kendimizi sevmiyoruz.Utanıyoruz;yaşadıklarımızdan,ailemizden,giydiklerimizden,fiziğimizden,konuşmamızdan..

Tüm bunları öğreten tek bir gerçek var işte,hayat..Kimi zaman yaşayarak kimi zaman dinleyerek.Hepimizin hayatında umutsuzluğa kapıldığı anlar oldu,o günler sabaha kavuştuysa önce şükret Allah’a sonra kalk ayağa,derin bir nefes al;işte senin yeni hayatının ilk günü  bugün…Hepimizin mutluluktan ağladığı anlar oldu,o günlerin bir sonu varsa senin de bir sonun var,unutma tek bir yaşam şansın var;bunu bilerek yaşa,paylaşmaktan korkma..

Paylaşmaktan korkmuyorum,hayatımın “en”lerini yaşadığım iki yılı anlatıyorum.Belki sende bir bağ kurarsın bu hikayeyle,belki umut olur başkasına,belki güç olur..Ben paylaşıyorum,güneşin doğuşunu.Bu da bunun başlangıcı olsun.